Οι Μεταμορφώσεις του François Vallejo (Φρανσουά Βαλεζό) είναι (παραδόξως, θα έλεγε κανείς, κρίνοντας από το θέμα του και μόνο) ένα βιβλίο που «κυλάει». Οι σελίδες διαδέχονται η μία την άλλη (είναι κι αυτή η ποιότητα του χαρτιού στις Εκδόσεις Πόλις που σου δίνει την εντύπωση ότι οι σελίδες «γλιστρούν», σε βοηθούν να τις γυρίσεις) κι όλο αυτό γίνεται τόσο εύκολα και τόσο απαλά, που το βιβλίο τελειώνει χωρίς να το καταλάβεις.
Ίσως είναι και ο τρόπος που επιλέγει ο συγγραφέας να γράψει: σε ενεστώτα και πρώτο ενικό, σε μια αφήγηση χωρίς περιγραφές, χωρίς «παραδοσιακού» τύπου διαλόγους, μια αφήγηση που ρέει, με εσωτερικούς διαλόγους, με περιγραφή διαλόγων και σκέψεων, τόσο που καμιά φορά δεν ξεχωρίζεις τη σκέψη από το λόγο, με μετακινήσεις που απλώς αναφέρονται αλλά δεν περιγράφονται, στο Παρίσι, στη Βουργουνδία, στην Αφρική, στην Ασία.
Πρωταγωνίστρια είναι η Αξίλ, μια νέα γυναίκα που μαθαίνει ότι ο αδελφός της, Γάλλος, χωρίς καταγωγή από μουσουλμανική χώρα, μεταστράφηκε σε μουσουλμάνο και μάλιστα τζιχαντιστή. Η Αξίλ γράφει κάθε βράδυ τις σημειώσεις της, ένα προσωπικό ημερολόγιο, με τις σκέψεις της, την αγωνία της, τις προσπάθειές της να αποτραβήξει τον αδελφό της μακριά από τους νέους «συντρόφους» του.
Πώς μπορεί να έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Πώς ο Αλμπάν, που τώρα ονομάζεται Αμπντελκρίμ, και είναι μέλος μιας άθεης εδώ και δύο γενιές οικογένειας, αποφασίζει να ασπαστεί τον Ισλαμισμό και μάλιστα στην πιο ακραία, απάνθρωπη μορφή του; Και τι ρόλο θα παίξουν οι λεπτομερείς σημειώσεις της σε όλη αυτή την υπόθεση;
Η Αξίλ ψάχνει (και βρίσκει) την άκρη του νήματος, ενδιαφέρεται, εμπλέκεται, αναζητά τον αδελφό της: φαίνεται πως ο ισχυρός δεσμός που συνδέει τα δύο αδέλφια δεν έχει σπάσει. Περισσότερο ο αναγνώστης ταξιδεύει στη σκέψη, στο μυαλό της Αξίλ, που προσπαθεί να καταλάβει, καταστρώνει σχέδια και κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να φέρει ξανά πίσω τον Αλμπάν.
Οι «Μεταμορφώσεις» είναι ένα βιβλίο-ωδή στην αδελφική αγάπη και προστατευτικότητα που είναι διαχρονική, και ταυτόχρονα είναι η περιγραφή μιας σύγχρονης πραγματικότητας, στην οποία νέοι του δυτικού κόσμου έλκονται από τον ακραίο φανατισμό και φονταμενταλισμό. Κι αν αυτό δεν είναι άκρως επίκαιρο, δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να ήταν.
Ομολογώ ότι άρχισα να διαβάζω το βιβλίο διστακτικά (κι αυτό επειδή το Arab Jazz ήταν ένα βιβλίο που δεν μου ήταν εύκολο), αλλά με κέρδισε από την πρώτη κιόλας σελίδα.
Η πολύ καλή μετάφραση είναι του Γιάννη Στρίγκου.
Κική Τσιλιγγερίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου