Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα στον κόσμο από το να κοιτάξει κανείς με μισό μάτι έναν μπεστελερίστα μυθιστοριογράφο ― ειδικά αν αυτός ο τελευταίος «ανήκει» σε κάποιο είδος. Εν πάση περιπτώσει, ελάχιστα πράγματα είναι πιο εύκολα ― όπως το να ζητήσεις ένα καθαρό πιρούνι από το γκαρσόνι επειδή σου ’πεσε το δικό σου, φέρ’ ειπείν.
Τον Blake Crouch, λοιπόν, που γράφει crime, και δη με στοιχεία επιστημονικής Φαντασίας, Τρόμου και τα τοιαύτα (όλα αυτά τα Απαγορευμένα Υλικά), εύκολα τον βάζεις στην πάντα: είναι τριάντα πέντε χρονών όλο κι όλο, έχει ήδη εκδώσει κάπου 15 μυθιστορήματα και νουβέλες, έχει συμμετάσχει σε genre ανθολογίες, έχει συνεργαστεί με ομοτέχνους του (αυτό ακούγεται ολωσδιόλου αλλόκοτο στα ελληνικά), έχει λάβει ποικίλες διακρίσεις στο χώρο ― άρα πρέπει να μείνει εκτός λογοτεχνικού νυμφώνος.
Ναι, καλά.
Το πρώτο μέρος της Wayward Trilogy, η Πόλη («Pines», Εκδόσεις Διόπτρα, στο οποίο βασίζεται η σειρά τού Fox Wayward Pines, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στις 14 Μαΐου, προβάλλεται και στην Ελλάδα και που η πρώτη της σεζόν τελειώνει την Πέμπτη 23 Ιουλίου, σε παραγωγή του M. Night Shyamalan και με πρωταγωνιστή τον Matt Dillon), είναι μια ασθματική κατάβαση σε μια Κόλαση με ολέθρια όμορφο πρόσωπο, γραμμένο μεν με προσωπικό στιλ, αλλά έχοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που αγαπάμε και περιμένουμε από ένα, ας το πούμε, θρίλερ ― και κυρίως το ξετύλιγμα της ιστορίας, στρώση τη στρώση και σκιά τη σκιά, με τις κατάλληλες ανατροπές και turning points που δεν τα περιμένεις και ξεπερνούν τη σκέψη σου. O δεύτερος τόμος συνεχίζει την ιστορία της ειδυλλιακής, πλην απολεσθείσης, Κόλασης, παρέχοντας περισσότερες πληροφορίες, παρουσιάζοντας καινούριους ήρωες και ξεκλειδώνοντας κι άλλα μυστικά με τον γνωστό καταιγιστικό ρυθμό της, αλλά έχει ένα μειονέκτημα: κόβεται πάνω στο καλύτερο. Και θέλεις κι άλλο. Αν μη τι άλλο, παίζεται η επιβίωση της ανθρωπότητας εδώ — ή τέλος πάντων ό,τι απέμεινε από δαύτην. Για όσους αγαπούν τα συναρπαστικά θρίλερ Επιστημονικής Φαντασίας: μια εφιαλτική δυστοπία γεμάτη τέρατα, είτε γυμνά είτε κουστουμαρισμένα.
Ο Κράουτς σημειώνει πως δεν θα είχε εμπνευστεί αυτή την ιστορία, και ποτέ του δεν θα την είχε γράψει, αν δεν είχε δει μικρός το Twin Peaks τού Λιντς. Που το είδαμε όλοι μας. Αλλά που κανείς μας δεν έγραψε, ή δεν σκέφτηκε καν ότι θα μπορούσε ποτέ να γράψει, κάτι σαν τη Wayward Trilogy. Πράγμα όχι απαραίτητα κακό ― όχι απαραίτητα. Προφανώς. Αλλά ενδεικτικό τού ότι εμείς, εδώ, που έχουμε πλάσει τα μυαλά μας όπως τα πλάσαμε, και με τις πολύ ψηλές κορφές μόνο στα ιμπρεσιονιστικά όνειρά μας (κάναν Μάρκες, κάναν Κάφκα, κάναν Μπόρχες, κάναν Προυστ ― τέτοιους), θα ζούμε πάντα βουτηγμένοι στον πιο μίζερο επαρχιωτισμό. Ή, για να το πω αλλιώς: αν δεν γεννηθεί μια γενιά συγγραφέων μας που θα επιδοθεί σε μεγάλα ποσοστά σε «τέτοια» μυθιστορήματα, λογοτεχνικό Διαφωτισμό δεν θα περάσουμε. Κουβαλάμε τόση σοβαρότητα, που δεν την αντέχει η φτενή πλάτη μας. Έχουμε άμεση ανάγκη από πολλούς μικρούς, ταπεινούς, Έλληνες Στίβεν Κινγκ. (Μπας και αποκτήσουν ποιότητα και οι καθ' ημάς Μάρκες-Κάφκα-Μπόρχες-Προυστ ).
Ναι, καλά.
Το πρώτο μέρος της Wayward Trilogy, η Πόλη («Pines», Εκδόσεις Διόπτρα, στο οποίο βασίζεται η σειρά τού Fox Wayward Pines, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στις 14 Μαΐου, προβάλλεται και στην Ελλάδα και που η πρώτη της σεζόν τελειώνει την Πέμπτη 23 Ιουλίου, σε παραγωγή του M. Night Shyamalan και με πρωταγωνιστή τον Matt Dillon), είναι μια ασθματική κατάβαση σε μια Κόλαση με ολέθρια όμορφο πρόσωπο, γραμμένο μεν με προσωπικό στιλ, αλλά έχοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που αγαπάμε και περιμένουμε από ένα, ας το πούμε, θρίλερ ― και κυρίως το ξετύλιγμα της ιστορίας, στρώση τη στρώση και σκιά τη σκιά, με τις κατάλληλες ανατροπές και turning points που δεν τα περιμένεις και ξεπερνούν τη σκέψη σου. O δεύτερος τόμος συνεχίζει την ιστορία της ειδυλλιακής, πλην απολεσθείσης, Κόλασης, παρέχοντας περισσότερες πληροφορίες, παρουσιάζοντας καινούριους ήρωες και ξεκλειδώνοντας κι άλλα μυστικά με τον γνωστό καταιγιστικό ρυθμό της, αλλά έχει ένα μειονέκτημα: κόβεται πάνω στο καλύτερο. Και θέλεις κι άλλο. Αν μη τι άλλο, παίζεται η επιβίωση της ανθρωπότητας εδώ — ή τέλος πάντων ό,τι απέμεινε από δαύτην. Για όσους αγαπούν τα συναρπαστικά θρίλερ Επιστημονικής Φαντασίας: μια εφιαλτική δυστοπία γεμάτη τέρατα, είτε γυμνά είτε κουστουμαρισμένα.
Ο Κράουτς σημειώνει πως δεν θα είχε εμπνευστεί αυτή την ιστορία, και ποτέ του δεν θα την είχε γράψει, αν δεν είχε δει μικρός το Twin Peaks τού Λιντς. Που το είδαμε όλοι μας. Αλλά που κανείς μας δεν έγραψε, ή δεν σκέφτηκε καν ότι θα μπορούσε ποτέ να γράψει, κάτι σαν τη Wayward Trilogy. Πράγμα όχι απαραίτητα κακό ― όχι απαραίτητα. Προφανώς. Αλλά ενδεικτικό τού ότι εμείς, εδώ, που έχουμε πλάσει τα μυαλά μας όπως τα πλάσαμε, και με τις πολύ ψηλές κορφές μόνο στα ιμπρεσιονιστικά όνειρά μας (κάναν Μάρκες, κάναν Κάφκα, κάναν Μπόρχες, κάναν Προυστ ― τέτοιους), θα ζούμε πάντα βουτηγμένοι στον πιο μίζερο επαρχιωτισμό. Ή, για να το πω αλλιώς: αν δεν γεννηθεί μια γενιά συγγραφέων μας που θα επιδοθεί σε μεγάλα ποσοστά σε «τέτοια» μυθιστορήματα, λογοτεχνικό Διαφωτισμό δεν θα περάσουμε. Κουβαλάμε τόση σοβαρότητα, που δεν την αντέχει η φτενή πλάτη μας. Έχουμε άμεση ανάγκη από πολλούς μικρούς, ταπεινούς, Έλληνες Στίβεν Κινγκ. (Μπας και αποκτήσουν ποιότητα και οι καθ' ημάς Μάρκες-Κάφκα-Μπόρχες-Προυστ ).
Κυριάκος Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου