For starters, να πω ότι άρχισα να διαβάζω τα Αιχμηρά αντικείμενα επειδή έγραψε για το βιβλίο τόσο καλά λόγια ο Stephen King. Θα μου πεις, ναι, οκέι, αυτό είναι μάρκετινγκ, αλλά προφανώς πιάνει, και μάλιστα σε αυτή την περίπτωση η εντύπωση του κυρίου Κινγκ έγινε και δική μου.
H Gillian Flynn έχει γράψει όλα κι όλα τρία βιβλία (στα ελληνικά κυκλοφορούν όλα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο). Αστυνομικά μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στην πολιτεία του Μισούρι, στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Οι πρωταγωνίστριες και στα τρία βιβλία είναι βαθιά προβληματικά και περίπλοκα άτομα που αναγκάζονται να επιστρέψουν στον τόπο της καταγωγής τους (ή να ακολουθήσουν το σύζυγό τους στο τόπο από όπου εκείνος κατάγεται στην περίπτωση του Gone Girl) κι εκεί να αντιμετωπίσουν δαίμονες του παρελθόντος και του τώρα.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
«Αιχμηρά αντικείμενα»
Η Καμίλ Πρίκερ είναι δημοσιογράφος σε τριτοτέταρτη εφημερίδα του Σικάγου, όταν στον τόπο από τον οποίο κατάγεται εξαφανίζεται ένα κοριτσάκι. Καθώς μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε συμβεί το ίδιο, στέλνεται εκεί για να κάνει το ρεπορτάζ με την ελπίδα να ανεβάσει την κακή κυκλοφορία της εφημερίδας. Η Καμίλ Πρίκερ είναι καταθλιπτική και καταστροφική (κόβεται, χαράσσει λέξεις σε όλο της το σώμα χρησιμοποιώντας αιχμηρά αντικείμενα: cutter). Η τελειομανής, άψυχη μητέρα της, η τέλεια (όμορφη, δημοφιλής) έφηβη αδελφή της και μια κοινωνία που δεν ανοίγεται εύκολα είναι το περιβάλλον που υποδέχεται την Καμίλ, η οποία παρακολουθεί την αστυνομική έρευνα, αλλά είναι η δική της προσωπική έρευνα που ξεκλειδώνει τις πληροφορίες για τη λύση του μυστηρίου. Μόνο που οι πόρτες οδηγούν σε σημείο που δεν το είχε φανταστεί και κορυφώνεται έτσι η προσωπική της τραγωδία.— Σε κρατάει με δυνατή, σφιχτή πλοκή ως το τέλος, όπου σου επιφυλάσσει και μια ανατροπή.
«Σκοτεινός τόπος»
Το αγαπημένο μου από τα τρία. Σκληρό βιβλίο, καθώς σε αυτό περιγράφεται μέρα με την ημέρα και λεπτό προς λεπτό το χρονικό της δολοφονίας μιας μητέρας και των δύο κοριτσιών της. Μιας δολοφονίας προαναγγελθείσας, καθώς από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο η Λίμπι Ντέι αυτοσυστήνεται, και δίνει το πλαίσιο της ιστορίας της. Ήταν επτά ετών όταν δολοφονήθηκαν μέσα στο σπίτι όπου ζούσαν όλοι μαζί, η μητέρα και οι δύο μεγαλύτερες αδελφές της. Για τη δολοφονία κατηγορείται και είναι στη φυλακή ήδη 24 χρόνια ο μεγαλύτερος αδελφός της, που ήταν την ημέρα της τραγωδίας 15 ετών. Η Λίμπι καταθέτει ότι τον είδε στο σπίτι (ενώ έλειπε νωρίτερα) κι έτσι καταδικάζεται για τη δολοφονία και δεν κάνει έφεση ποτέ. Όταν, στα 31 της, τελειώνουν τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί ως φιλανθρωπία «για την καημένη εφτάχρονη Λίμπι, θύμα της τραγωδίας», της γίνεται η πρόταση από ένα κλαμπ υποστηρικτών της αθωότητας του αδελφού της να συμμετέχει με αμοιβή σε έρευνα για συγκέντρωση στοιχείων. Τι συνέβη στην πραγματικότητα τα ξημερώματα της 2ας προς την 3η Ιανουαρίου το 1985; — Με εναλλασσόμενη αφήγηση ανά κεφάλαιο στο παρελθόν και στο παρόν, ξεδιπλώνεται η τραγωδία και φωτίζονται τα σκοτεινά σημεία.
«Το κορίτσι που εξαφανίστηκε»
Το κακό είναι ότι είδα πρώτα την ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο. Διότι η ταινία, for once είναι ΠΟΛΥ καλή, και ακολουθεί πιστά το βιβλίο. Δεν είναι τυχαίο ότι το σενάριο έγραψε η ίδια η Φλιν. Δε θα πω πολλά, παρά μόνο ότι η πλοκή είναι ευφυής, και οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να είναι αληθινοί σε μια μικρότερη κλίμακα. Πόσο καλά γνωρίζουμε τους συντρόφους/συζύγους μας; Πόσο καλά μας ξέρουν εκείνοι; Σε ποιο βαθμό υποκρινόμαστε και ως πότε μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας;
Το Sharp Objects (Αιχμηρά Αντικείμενα) θα γίνει, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, τηλεοπτική σειρά, ενώ το Dark Places (Σκοτεινός Τόπος) θα βγει στις 2 Ιουλίου στους κινηματογράφους με πρωταγωνίστρια τη Charlize Theron. Αν έχει διαβάσει κανείς το βιβλίο αντιλαμβάνεται αμέσως ότι η Amy Adams -η πρώτη επιλογή για την ταινία- ταιριάζει γάντι, τουλάχιστον εμφανισιακά, στο ρόλο της Λίμπι Ντέι (μικροσκοπική κοκκινομάλλα με μεγάλα μπλε μάτια και μεγάλο στήθος), αλλά, οκέι, in Charlize we trust. To Gone Girl το έχουμε ήδη δει (και συζητήσει πολύ) και στην Ελλάδα, με τον Μπεν Άφλεκ και τη Ρόζαμάουντ Πάικ να κουμπώνουν, κατά τη γνώμη μου, στους ρόλους τέλεια. Ειδικά ο Άφλεκ (αχώνευτος ακόμα κι όταν θέλει να είναι συμπαθητικός).
Εδώ να πω και κάτι ακόμη: Οι χαρακτήρες της Φλιν δεν είναι άσπρο-μαύρο, καλοί ή κακοί και οι γυναικειοι χαρακτήρες της δεν είναι εξιδανικευμένοι κι αυτό εκτός από έντιμο το κάνει και πιο ρεαλιστικό, πιο κοντά σε αυτό που είμαστε. Η Λίμπι Ντέι, για παράδειγμα, είναι το θύμα μιας οικογενειακής τραγωδίας αλλά είναι και κλέφτρα, καιροσκόπος και και, όπως η ίδια ομολογεί στην πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλιου, ζηλιάρα και κακιά. Η Φλιν αγαπά πολύ την εναλλασσόμενη αφήγηση και, ειδικά στο Κορίτσι που Εξαφανίστηκε, η εναλλαγή αφήγησης και οι ανατροπές δείχνουν πολύ ξεκάθαρα τις αντιφάσεις των χαρακτήρων.
Χαίρομαι πολύ και λίγο ζηλεύω που νέοι άνθρωποι γράφουν, εκδίδουν και κυκλοφορούν παγκοσμίως ωραία βιβλία.
H Gillian Flynn έχει γράψει όλα κι όλα τρία βιβλία (στα ελληνικά κυκλοφορούν όλα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο). Αστυνομικά μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στην πολιτεία του Μισούρι, στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Οι πρωταγωνίστριες και στα τρία βιβλία είναι βαθιά προβληματικά και περίπλοκα άτομα που αναγκάζονται να επιστρέψουν στον τόπο της καταγωγής τους (ή να ακολουθήσουν το σύζυγό τους στο τόπο από όπου εκείνος κατάγεται στην περίπτωση του Gone Girl) κι εκεί να αντιμετωπίσουν δαίμονες του παρελθόντος και του τώρα.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
«Αιχμηρά αντικείμενα»
Η Καμίλ Πρίκερ είναι δημοσιογράφος σε τριτοτέταρτη εφημερίδα του Σικάγου, όταν στον τόπο από τον οποίο κατάγεται εξαφανίζεται ένα κοριτσάκι. Καθώς μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε συμβεί το ίδιο, στέλνεται εκεί για να κάνει το ρεπορτάζ με την ελπίδα να ανεβάσει την κακή κυκλοφορία της εφημερίδας. Η Καμίλ Πρίκερ είναι καταθλιπτική και καταστροφική (κόβεται, χαράσσει λέξεις σε όλο της το σώμα χρησιμοποιώντας αιχμηρά αντικείμενα: cutter). Η τελειομανής, άψυχη μητέρα της, η τέλεια (όμορφη, δημοφιλής) έφηβη αδελφή της και μια κοινωνία που δεν ανοίγεται εύκολα είναι το περιβάλλον που υποδέχεται την Καμίλ, η οποία παρακολουθεί την αστυνομική έρευνα, αλλά είναι η δική της προσωπική έρευνα που ξεκλειδώνει τις πληροφορίες για τη λύση του μυστηρίου. Μόνο που οι πόρτες οδηγούν σε σημείο που δεν το είχε φανταστεί και κορυφώνεται έτσι η προσωπική της τραγωδία.— Σε κρατάει με δυνατή, σφιχτή πλοκή ως το τέλος, όπου σου επιφυλάσσει και μια ανατροπή.
«Σκοτεινός τόπος»
Το αγαπημένο μου από τα τρία. Σκληρό βιβλίο, καθώς σε αυτό περιγράφεται μέρα με την ημέρα και λεπτό προς λεπτό το χρονικό της δολοφονίας μιας μητέρας και των δύο κοριτσιών της. Μιας δολοφονίας προαναγγελθείσας, καθώς από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο η Λίμπι Ντέι αυτοσυστήνεται, και δίνει το πλαίσιο της ιστορίας της. Ήταν επτά ετών όταν δολοφονήθηκαν μέσα στο σπίτι όπου ζούσαν όλοι μαζί, η μητέρα και οι δύο μεγαλύτερες αδελφές της. Για τη δολοφονία κατηγορείται και είναι στη φυλακή ήδη 24 χρόνια ο μεγαλύτερος αδελφός της, που ήταν την ημέρα της τραγωδίας 15 ετών. Η Λίμπι καταθέτει ότι τον είδε στο σπίτι (ενώ έλειπε νωρίτερα) κι έτσι καταδικάζεται για τη δολοφονία και δεν κάνει έφεση ποτέ. Όταν, στα 31 της, τελειώνουν τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί ως φιλανθρωπία «για την καημένη εφτάχρονη Λίμπι, θύμα της τραγωδίας», της γίνεται η πρόταση από ένα κλαμπ υποστηρικτών της αθωότητας του αδελφού της να συμμετέχει με αμοιβή σε έρευνα για συγκέντρωση στοιχείων. Τι συνέβη στην πραγματικότητα τα ξημερώματα της 2ας προς την 3η Ιανουαρίου το 1985; — Με εναλλασσόμενη αφήγηση ανά κεφάλαιο στο παρελθόν και στο παρόν, ξεδιπλώνεται η τραγωδία και φωτίζονται τα σκοτεινά σημεία.
«Το κορίτσι που εξαφανίστηκε»
Το κακό είναι ότι είδα πρώτα την ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο. Διότι η ταινία, for once είναι ΠΟΛΥ καλή, και ακολουθεί πιστά το βιβλίο. Δεν είναι τυχαίο ότι το σενάριο έγραψε η ίδια η Φλιν. Δε θα πω πολλά, παρά μόνο ότι η πλοκή είναι ευφυής, και οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να είναι αληθινοί σε μια μικρότερη κλίμακα. Πόσο καλά γνωρίζουμε τους συντρόφους/συζύγους μας; Πόσο καλά μας ξέρουν εκείνοι; Σε ποιο βαθμό υποκρινόμαστε και ως πότε μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας;
Το Sharp Objects (Αιχμηρά Αντικείμενα) θα γίνει, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, τηλεοπτική σειρά, ενώ το Dark Places (Σκοτεινός Τόπος) θα βγει στις 2 Ιουλίου στους κινηματογράφους με πρωταγωνίστρια τη Charlize Theron. Αν έχει διαβάσει κανείς το βιβλίο αντιλαμβάνεται αμέσως ότι η Amy Adams -η πρώτη επιλογή για την ταινία- ταιριάζει γάντι, τουλάχιστον εμφανισιακά, στο ρόλο της Λίμπι Ντέι (μικροσκοπική κοκκινομάλλα με μεγάλα μπλε μάτια και μεγάλο στήθος), αλλά, οκέι, in Charlize we trust. To Gone Girl το έχουμε ήδη δει (και συζητήσει πολύ) και στην Ελλάδα, με τον Μπεν Άφλεκ και τη Ρόζαμάουντ Πάικ να κουμπώνουν, κατά τη γνώμη μου, στους ρόλους τέλεια. Ειδικά ο Άφλεκ (αχώνευτος ακόμα κι όταν θέλει να είναι συμπαθητικός).
Εδώ να πω και κάτι ακόμη: Οι χαρακτήρες της Φλιν δεν είναι άσπρο-μαύρο, καλοί ή κακοί και οι γυναικειοι χαρακτήρες της δεν είναι εξιδανικευμένοι κι αυτό εκτός από έντιμο το κάνει και πιο ρεαλιστικό, πιο κοντά σε αυτό που είμαστε. Η Λίμπι Ντέι, για παράδειγμα, είναι το θύμα μιας οικογενειακής τραγωδίας αλλά είναι και κλέφτρα, καιροσκόπος και και, όπως η ίδια ομολογεί στην πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλιου, ζηλιάρα και κακιά. Η Φλιν αγαπά πολύ την εναλλασσόμενη αφήγηση και, ειδικά στο Κορίτσι που Εξαφανίστηκε, η εναλλαγή αφήγησης και οι ανατροπές δείχνουν πολύ ξεκάθαρα τις αντιφάσεις των χαρακτήρων.
Χαίρομαι πολύ και λίγο ζηλεύω που νέοι άνθρωποι γράφουν, εκδίδουν και κυκλοφορούν παγκοσμίως ωραία βιβλία.
Κική Τσιλιγγερίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου